Zaman Şiiri - Murat Ülkü

Zaman denen o ince tül,
Çekilir her sabah yeniden.
Aklımda solgun bir gül,
Uçurum kenarında bekleyen.

Gönül taşır binbir yükü,
Ağırlığı ne bilinmez ki.
Dün dendiğinde bir öykü,
Yaşanacak ne kalır ki?

Güneş batarken ufukta,
Sessizliğin sesi büyür.
Her iz kalır o uzakta,
Yıldızlar bir bir üşüşür.

Hangi rüzgar eser içten,
Hangi yolculuktur bu koşuş?
Fısıltılar gelir geçmişten,
Durdurulamayan bir boşmuş.

Gözler arar bir liman,
Sonsuz denizler içinde.
Her an bir küçük zaman,
Kaybolan nefes biçiminde.

Unutulur sanılan ne varsa,
Bir döngüdür kış ve bahar.
Her vedanın bir parçası,
Yeni bir merhabaya çıkar.

Yorgun gölgeler düşer duvara,
Sözler dilin ucunda donar kalır.
Her bakış bir yara, bir ara,
Anılar bir gölge gibi yol alır.

Derin bir sızıdır kalpteki iz,
Ne zaman diner, asla bilinmez.
Zamanın nabzında hızlıca biz,
Düşler erir, yerini asla bulmaz.

Sessizlikte yankılanır adım,
Arar durur kayıp bir sesi.
Hiç dinmez içimdeki tadın,
Hayatın o gizemli nefesi.

Umut denen o incecik çizgi,
Bazen görünür, bazen kayıp.
Yaşamak denen o büyük sezgi,
Bir bilinmezliğe doğru akıp.

Uçsuz bucaksız gökyüzü şahit,
Her düşüşün bir kalkışı var.
Yaşadıkça her ruh olur bir âbit,
Yine de gönül, yeni düşler arar.

Hüzün bir gölge gibi izler,
Ama her geceye bir sabah doğar.
Gözlerimizde binlerce gizler,
Hayat yeniden bir şarkı yazar.

Yeniden doğar her kırık düş,
Toprak altında saklı her sır.
Ne bir ağıt, ne bir gülüş,
Ömür dediğin bir nefestir.

Işığın gölgesi düşer suya,
Derinlerde saklı bir fısıltı.
Her arayış, her bir rüya,
Zamanın ötesinde bir ağıtı.

Yürürken bilinmez bir yolda,
Ayak izleri silinir kumda.
Taşınır her acı kolda,
Bir sonbahar rüzgarı ruhunda.

Kalp kırıklarının sesi yankılanır,
Gökyüzü ağlar bazen sessizce.
Her bekleyiş bir anı canlandırır,
Yaşam denen o büyük bilmece.

Gitmek ve kalmak arasında bir çizgi,
Sonsuzluğa uzanan bir köprüdür.
Hayatın o karmaşık sezgi,
Bütün mevsimleri içine büyür.

Duygular coşar, sonra diner,
Bir nehir gibi akar, hiç yorulmaz.
Yüreğe konan her bir hüner,
Geçmişi sorgular, geleceği bulmaz.

Bir dize düşer, yazar onu el,
Mürekkep olur dökülür kalpten.
Ne zaman biter bu hüzünlü sel,
Gözyaşları akar da diner birden.

Sessiz bir fırtına eser ruhunda,
Her harf bir iz bırakır zamana.
Geldi geçti, nefes ömrün sonunda,
Son söz fısıldanır: "Elveda dünya".