Zaman Şiiri - Sığladan Esen Kadın

Duvarları yosun,
Kilitleri pas tutmuş evler ağır uykuda.
Nemli kaldırım taşları
Ve kırık saksıdaki menekşe seni beklerken
Isıt onun ellerini benim yerime
Serin ve güzel sabah güneşi.

Siz Boğazın öksüzleri,
Çığlık atın her gördüğünüzde onu
Çırpınarak dönün etrafında
Karanlık sulara dalıp çıkarken
Bakın ona uzun uzun
Ve haykırın ona benim yerime
Kimsesiz ve aç martılar

Çarp beklemediği anda ona
Sonra durul,sakinleş,meraklandır.
Yavaşça çek içine okşa yüzünü...
Ve bidaha görmiycekmişçesine
Saril ona beyaz köpüklerle, benim yerime.
Şehrine aşık ılık mavi,
Sessizliğin dalgaları.
 
Ona şarkı söyleyen serçeler büyüt dallarında
Uykusunu getir , gününü bitir.
Sonra yıldızları seyredin birlikte...
Ve her yalnız gördüğünde onu
Bir meltem çıkart benden ona
Gezin onun saçlarında benim yerime..
Ve tam unutacakken
Durma ,hatırlat ona Sığla ağacı.