Yüzyılların ardından... Şiiri - Adem Emi ...

YÜZYILLARIN ARDINDAN

Yüzyılların ardından geldim sana…
Binbir zahmetli yollardan…

Kimleri bıraktım ardımda, bir bilsen
Kürşad’la bir saray baskınından çıkıp
Altay dağlarında nefes aldım.

Çileye koyuldum, Yesevi dergahında..
Urgan bağladılar,Mansur’un dar ağacında..

İmam-ı Azam’ın derisi yüzülürken, bıçak ettiler…
Kırklar Kapısı’nda dervişlere post serdiler.
Anadolu Alp erenlerine gözcü diktiler....

Yılmadan bekledim... Bekledimmm

Pir Sultan mahkemesinde haksız kadı,
Nice sultanlara oldum, dilsiz dadı
Dadaloğlu’nun bileklerine pranga vurdular…
Çamlıbel’de Köroğlu’na kurşun…

Mecnun’un bitmeyen çöllerinde iz,
Kerem’in deldiği kayalarda giz..
Hüseyin’in postasında güvercindim ben..
Emrah’ın firkatinde gurbet oldum.

Zaman terazisinde bir kefeye düş,
Diğerine yükle beni, Göremezsin bir daha, böyle bir gülüş..
Ben seni yüzyıllardır omzumda taşıdım,
Sen hâlâ benden habersiz yürüyorken bahara...

Ve yine de adını kazıdım parmak uçlarıma.
Bir tek sen silinme diye,
Her yara yerime senin adını yazdım ben…

Bilmedin…

Ahhh bir bilsen ne hasretle aşıldı bu yollar…
Her durakta zorlu bir sınav,
Her mola da biraz daha ben eksildim,
Hep ben eksildim
Sen çoğal diye…

Gölgeme bile yük ettim seni,
Geceleri uykuma bile yasak koydum.

Hepsi senin, her şey senin içindi…

Her şey....

Her cefa biraz daha bileyledi arzumu…
Her zulüm daha da artırdı hırsımı…
Her kahır hârladı yürek sızımı…

Ve ben, evett benn..

Zamanın bile unuttuğu bir seyyah gibi
Her çağda seni aradım,
Her çağda seni bekledim.
Her duada seni diledim.
Bir yemin gibi, kutsal bir ant gibi…
Bir gün döner de
Gözlerimden geçersin diye…

Şimdi suskun bir harf gibi bekliyorum,
Anlamını yitirmiş bir kitapta…
Belki bir gün dönersin diye değil,
Dönmediğinde bile, bildiğin bir yerde olayım diye...

Eminoğlu & Kırımlıoğlu