Yüzün,o münkir tarih Şiiri - Turgay Adlım

Seni bir gün, evet, bir gün görselerdi
Sirkeci'de yüzlerin alınıp satıldığı o menhus handa
yahut Kadıköy'de, kâfir dumanları ortasında
zulmün bir parçası olmuş elin, başka bir elde,
gözlerin ki artık benim olmayan bir hezimete ayarlı—
kendi içime gömerim o dakikayı bir kılıç artığı gibi.
Suskum bir cellat olur, kelimelerimi infaz eder.

Yürürüm.
Yürümek, bu çağda bir isyan biçimidir.
Yürürüm, haritaları yakılmış bir imparatorluk gibi.
Bir vakitler avucumda ismimi heceleyen o parmaklar
şimdi hangi sahte nizamın cebinde mülteci?
Ben ki Galata'da bütün çayları zehirlemişim
buğusunda senin silinip giden çehreni görmekten.

Unutmak mı? Unutmak, teslim olmaktır.
Ben o bankta oturan adam değilim artık,
o bank bir sanık sandalyesi, sustuğumuz her an ise bir cürüm.
O vapur düdüğü bir yenilginin marşıydı, anlıyorum
ve kalbim, evet, o tunçtan kalp
hâlâ o sesle, o ihanetin sesiyle pas tutuyor.

Çünkü aşk dediğin bir Araf'tır artık, bilinsin bu.
Ne iman kurtarır seni, ne inkâr.
Boğaz'ın suları değil, benim kanımdır durmadan çalkalanan
ne sana akmaya mecali var
ne de durulup kendi yatağını bulmaya.

Rüyama sızıyorsun bir hain gibi, evet, sen!
Alnında bu buhranlı sabahın, bu lanetli şehrin teri.
Bir merdiven gıcırtısı değil o, çürüyen bir iskeletin sesi.
O afişte baktığın kendi ihanetinin vesikası.
Ve sırtın dönük daima,
çünkü yüzün artık bir coğrafya değil, bir günah.

Sen şimdi o korunaklı hayat penceresinde
kutsal bildiğin ne varsa ona yabancılaşmış bir leke.
Ben senin pencerene vuran azabım, bil bunu.
Perden bir an çırpınır,
ama anlamazsın, çünkü sen bilmekten caydın!

Varsın, evet, hâlâ varsın,
bir çınarın köküne sinmiş yılan gibi
bir vapurda yüzüme vuran zehirli bir rüzgâr gibi
bir kaldırımda ayağıma takılan bir pranga gibi
varsın.

Ama seni görmek, bir hezimeti yeniden kuşanmaktır.
Ben ki varlığımı kavgamla bilenmiş bir bıçak saydım,
paslanmaktansa kırılmayı seçerim.
Görürsem, görmem.
Çünkü o an boğaza değil,
kendi varlığımın dipsizliğine yuvarlanırım