Yüzümün devamı Şiiri - Orhan Altın

Nereye bakacağımı bilmediğim anlar
Nereye gideceğimi bulamadığım zamanlar
Sanki bir alet kapanır ve bir daha hiç açılmaz gibi
Öyle bozuk öyle tuhaf yanık kokuları
İnsan ağlayınca ordular nasıl dağılır biliyorum
Sen ne zaman ağlasan
Sesini biraz daha kısıp burası olmamış diyorum
Burası olmamış
Burayı yeniden doğur.
Burayı yeniden sancıla
Burası yüzümün devamı
Yüzümüzün devamı…

Kaç dünya senden başka
Sürekli ufalanıyormuşum gibi dökülen parçalar
Alnımda kırışmış çizgilerin ateşi
Bazı şeylerin geçmeyen ağrısı
Bu baş dönmesi
Nereye gittiğini bilmeyenlerin yaşama bilgisi
Nereye baktığını bilmeyenlerin bakma arzusu

İnsan bittiği ana kadar başladığını sanıyor
Ölüsünü gömdükten çok sonra inanırmış
İnsan öldüğünü
Beni de seni indiğim uçurumlar
Yaşıyor olmamın ensemde yarattığı sızı
Buruk tadı
Belki ölemedim ama
Çok iyi parçalanma sesi çıkardım ben sevgilim
Çok iyi kırılma
Çok iyi uyuma
Çok iyi yaşama

Dünya çok aşağıda
Bu muydu diyorum
Bu muydu çıkamadığım yerin yüksekliğini

Artık senden haber alamadığım bu yerde
İki tekme savuracağım diye
Beni kırk adım geriye götüren öfkem
Kırk kış sana uyuyor
Çalmadığın kapının da sesi var diyerek
Ardına kadar açtığım şeyler
Nasıl gelmiyormuşsun diye baktığım yol
Nasıl geçmiyormuşsun diye baktığım sokak
O kadar omuz
O kadar yüzümün devamı
Sadece seninle ilgili o kadar dağ
O kadar ova gezdim…

Bazı günler yokuş aşağı iniyormuş gibi
Bazı günler yağmur yağıyormuş gibi bazı yerlere
Dünyanın bütün sabahları
Dünyanın bütün akşamları
Dünyanın bütün düzlüklerini
Gidip gördüm
Gidip gördüm ki
Yağmurun ıslattığı orman da
Yokuş aşağı inen yollar da
Masmavi deniz de sen…