Yüzsüz Tilki Şiiri - Esra Nizam

Ne hikmetse son yıllarda “ilham”
her köşe başında bedava dağıtılan
bir simit gibi…
Kimi iki satır karalıyor,
ardından kendine “şair” diyor.
Kimi üç kelimeyi yan yana getiriyor,
“şiir oldu” sanıyor.
Oysa kelimeyi şiir yapan ruh,
mısraya sinen sancıdır.
Gerçek ilham,
akşam üstü rüzgârına benzemez.
O,
ruhunun taşlarına çarpa çarpa doğan
bir yankıdır.

…

Şimdi sokaklarda şair enflasyonu var.
Her köşe başında bir üstad,
her kafede bir “mısra tüccarı.
Sanırsın ki gökyüzü,
şiir yağmuru indiriyor da
herkes şemsiyesini ters çevirmiş,
kelime avlıyor.
Ama kelime avlamak başka,
onu kanla yoğurmak başkadır.
Söz, yük taşır.
Söz, kervan çeker.
Söz, şimşek olur göğü yarar.
Ama onların sözleri,
pazardan alınmış naylon poşet gibi.
İlk rüzgârda yırtılır.
Ve hiçbir kalpte iz bırakmaz.

…

Edebiyat, mahremdir, kutsaldır!
Ama bu “yeni yetme” şairlerin elinde,
bir kahve fincanının altına konan
peçete kadar değersizleşti.
Ve biz,
hakiki şairlerin mezarında
çiçek açacak kelimeleri beklerken,
sokak başında bağıran
seyyar satıcı edasıyla
“şiir” pazarlayanları seyrediyoruz.
Şiir yazmak,
göğsünü bıçak gibi yaran acıyı
kâğıda damlatmaktır.
Ama bu yapay zeka şairleri,
tencere kapağının buharına şiir yazıp,
aynı gün kendilerini
“edebiyatın peygamberi” ilan ediyor.

…

Birileri soracak:
“Peki siz kimsiniz de
bunları söylüyorsunuz?”
Biz,
kelimeyi ekmek gibi yoğuran.
Acıyı şarap gibi mayalayan,
mısrayı hançer gibi bilenenlerdeniz.
Bizim şiirimizde
gözyaşı değil, gövde düşer.
Bizim şiirimizde
mecazlar değil, kalpler yanar.
Bizim şiirlerimiz
modası geçen bir kıyafet değil,
ruhun üstüne bir kefendir.
Bizde şiir dediğin,
mezarlık sessizliğinde bile
yankı uyandırır.
Şair dediğin,
ölüyü bile ayağa kaldıracak söz yazar.
Kalem tutan her el şair olsaydı,
her kılıcı sallayan da fatih olurdu....

…

ESRA NİZAM

Fon Öneri - Erdem Altınses - Yetiş