İçime Dödüğüm Gün Şiiri - Seyrani Göl

Bir gün döndüm içime,
yüzüme kapanan tüm kapıları araladım.
Kime ne söyleyemediysem,
önce kendime anlattım
kırıldığım her kelimeyi
dudaklarımda yeniden ağırladım.

İçimdeki suskun cenazeler
birer birer gözlerini açtı,
ve ben her biriyle
göz göze geldim.
Kimisi eski bir dost gibi,
kimisi yabancı bir yara gibi baktı bana.

“Beni niye gömdün?” dedi bazıları,
“Daha anlatacak sözüm vardı.”
Kimiyse sadece sustu
ve en çok o sustuklarım
yaktı içimde kalanları.

Sandım ki susmak iyileştirir,
ama unuttum:
Sessizlik, bazen sadece
acının mezar taşı olur.

Sonra bir rüzgâr esti içimden,
tozlu anıları savurdu zamana.
Her biri,
birer eski yük gibi
düştü omuzlarımdan.

O an anladım:
Affetmek, bir başkasını değil
kendine kurduğun mezarı kazmamaktır.
Ve arınmak,
susturulanların sesini
yeniden duymaya cesaret etmektir.

Çünkü bazen,
en çok içimizde bıraktıklarımız
hayatta kalır.
S.GÖL