Yüzleşme Şiiri - Zafer Özcan

Yüzleşmenin arifesinde

Kendi suretime dalıyorum

Ne zor imiş

Bir insanın denk gelmesi kendisine

Üstelik hiç de ayırdında olmadığı bir zaman diliminde

Yüreğim soğumaya yüz tutmuş bir kadavra katılığında

En az bir ben daha lazım çevirmeye kendimi daldığım geçmiş labirentinden

Önüme çıkan ilk hatıra parçasına tutunup,
sarsmak istiyorum bana aitmiş gibi görünen yaşam masalını

Tüm doğa üstü güçler adına haykırıyorum suretimde belirginleşen her bir fay hattına

Nasıl da biriktirmişim müstehzi gülüşlerimde en büyük yalanları

Takılı kaldım suretime , duvarda asılı kalan göz bebeklerime dalarken,
takılı kaldımtüm hayıflanmışlıklarıma

Akan zamanın büktüğü yaşlarla çiziyorum ömrümün atlasını,
berektli bir havza doldurmak ümidiyle