Gölgelenizi kaybettinizmi siz hiç
Yokmuşsunuz gibi hissettinizmi
Duyulmayan çığlıklarınız,
Görülmeyen göz yaşlarınız oldumu
Üzerinize gelen kalabalıklarda
İçinden geçtinizmi bedenlerin
Bir hastalık hali var üzerimde
Hevesim yok yaşamaya
Herkes yabancı
Kendi sesim bile zul kulağıma
Acıkmaz, susamaz mı insan
Öyleyim işte
Öğretmen;
İkinci anne, ikinci baba
Öğretmen eş, dost, akraba
Öğretmen;
Kendi çocuğunu ardında bırakıp
Başkalarının çocuğuna ışık olan
Nafile bir bekleyiş benimkisi bilirim
Bilirimde gönül laftan anlamaz
Ellerin yarine utanmadan yar derim
Gerçek manzaraya yürek dayanmaz
Yan şimdi derdine oh olsun sana
Divane olunur mu böyle amansız
Seni sorsalar bana anlat deseler
Nasıl söylenir bilmem ki
Soluduğum hava sen,
Adın iki hece fakat
Yüreğimde destan sen
Herkes güneşi görür gök yüzünde
Sokağına uğramadan edemiyorum
Seni düşünürken kalbim sıkışıyor
Bir gün bir yerde karşıma çık ne olur
Hiç değilse gözün gözüme değsin bir kere
Rüyamıydın, yalanmıydın hiç anlamadım
Bir Ağustos akşamıydı
Gözlerin gözlerime ilk kez değmişti
Henüz bilmiyordum
Sevdaaam olacağını
Yüreğime mıh gibi çakılacağını
Öyle sıradan, öyle hesapsız
Sana sevda dedim ben
Ne güzel de yakıştı
Yüreğimi dağlayan
Sımsıcak bir bakıştı
Tatdı tenini bu ten
Yokluğun kara kıştı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!