Maneviyat gözünün kapalı olduğu noktadayım, Sevgisizlik yüzünden noksandayım, Yaşatılan acı, sanki yaşamda doksandayım. İntihar eden ruhun her an ahındayım…
Yürü bre yolcu umut yok bu topraklarda, İyilikten uzak ölen insanlar yatıyor buralarda, Şefkat denilen duygu idama mahkum’ dur bu diyarda, Çivisi çıktı, insanlığı kalmadı uğruna yaşanan bu dünyada.
İntiharı çare olarak görme, senden sonra kim kalır? Ölüm hakikattir sen insanlığı yaşat, kurtuluşa çağır! Sevgi, şefkat, iyilik, güzellik istiyorsan çocuklara sarıl, Sadakati bilene vefa bir dosttur, yükü çekilir ağır ağır.
Yıldızlar söndü, evren karadı,
Bu mahşer yerinde kalabalığa yer yok.
Bir Allah bir ben birde vicdanım var.
Geçmiş karanlıktan görünmüyor, gelecek aydınlık değil.
Oysa ben eskiden karanlıktan korkardım.
Korkardım kalp kırmaktan, kendi kalbimin kırılacağını öğrenmemişken.
Sen bi, şiir oku, çayı ben koyarım…
Küçük çocuklara anlatılan masalların,
Kaçta kaçını yaşatıyor varlığın?
Belki her birinin hayali seni anlatır,
Ya da ne bileyim tarifleri falan…
Seni görmeden sevmenin örneği mesela,
Ağlamaktan yorgun düşmek
Ya da gözlerinden sürgün yemek, bilmiyorum
Acımı ne diye söyleyeyim, onu da bilmiyorum
Sevgimi anlayamazsın zaten,
Seni düşünürken şeytanı öldürmüştüm,
Çocukları beni hiç sevmiyor, senin gibi…
Çok özel bir mana var gözünde,
Özün, iyiliğin annesi sözüm, özünde.
Közünde kaynıyor acın ama yok dilinde,
Ateşin gölgesi yok, gören gözde gönülde.
Bilmem kaç asırdır ruhun hıçkırıklarla ağlamış…
Gelmelerin yalanda olsa hakikati şaştım, Yokluğunun varlığına neden bel bağladım? Prangalar tutar sanki seni bir hayli ağladım. Bir sen varsın bağrımda bir sen yoksun yanımda…
Metânet ’in gidişi eğimli artık mezara, Yokluğun dokunur, varlığın sarmaz asla. Parıldayan yıldıza sarılan karanlık anında, Bir sen varsın bağrımda, bir sen yoksun yanımda…
Kerpiçle inşa ettim hepten gönül evimi, Beyaz atlı prens sokak çocuğuna evrim mi? Sensizliğin saatleri bozunca aniden evreni, Bir sen varsın bağrıma, bir sen yoksun yanımda…
Biz bir birimiz için yaratılan,
Ancak bir birimize kavuşamayan insanlarız.
Hasret öz evladımız…
Üzülme sevgilim, üzülme, ilkbaharda çiçekler açarız.
Beni matemden tanı, sana ulaşmayan elemden,
Şu yaşlı gözlerimin perdedarı kimdir? Gönül-ü tahtımda hasret yer etmiştir. Acısı bal olan yâre gönül meyletmiştir, Yâre kavuşmak cefası aşka ihanettir.
Yaşlı ruhum o güzel yâre ah etse, O güzel yar mahvolur aheste aheste… Kavuşup yâre, bitse cefa ah bitse, Bu büyük yanan aşk biter aheste aheste…
Eyy gönül unutma sakın terk-i edepten, Edep bitmesin ki aşkın olsun ebedden. Aşk ile kavuşmak düşmandır ezelden, Kavuşursan gidecektir aşkın bâkiden…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!