Yürüyüş... Şiiri - Hasan Belek 2

​Saatleri durdurdum bu gece,
mekan hükümsüz,
zaman, eski bir ceket gibi asılı kapıda.

Ne dünün ağırlığı omuzlarımda,
ne yarının telaşı.
​Sadece bir "an" var,
bıçak sırtı kadar keskin,
okyanus kadar derin.

İnsan, kendi içindeki uçuruma bakınca anlıyor,
düşmekle yükselmenin aynı şey olduğunu.
​Bağırıyorum, sesim çıkmıyor,
susuyorum, kainat titriyor.

Asıl savaş meydanı ne doğuda ne batıda,
iki kaşın arasında,
O görünmez, sessiz cephede.
​Kabuk soyuluyor dostum,
et, kemik ve o süslü kelimeler...

Geriye kalan neyse,
işte "ben" odur.
Belki bir ışık huzmesi,
belki koca bir hiç.
​Ama yürüyorum,
gölgesiz, izsiz ve sessiz.
Varlığın o büyük sırrına doğru...

Hasan Belek
28 Kasım 2025- Akçay