Yürüyen Hiçlik Şiiri - Poyraz Özbey

Yola çıktım,
bir haritanın olmadığı yerden.

Ne valizim vardı,
ne ayaklarımın yönü belliydi.
Sadece içimde bir ses:
“Git.”

Gittim.
Bir adı olmayan şehirlere uğradım,
yabancı yüzlerde kendimi tanıdım.
Bir kadının bakışı,
bir çocuğun gülüşü—
hepsi bir şey söyledi bana,
ben hiçbirini tam anlayamadım.
Ama hissettim:
doğru yerdesin.

Yollar uzadıkça,
ben kısaldım.
Çünkü yol,
insanı soyuyordu—
kendine varana kadar.

Ve en sonunda vardım:
Bir aynanın karşısına.
Ayna sordu:
“Sen kimdin?”

Ben gülümsedim:
“Henüz bilmiyorum.
Ama yol beni yaklaştırdı ona.”