Şiirler; gönül bahçesinin çeşmesi, şairlerse bahçıvanlarıdır. Şiire uzak duran, şiirsiz kalan insan kısmen duygusuz ve şuursuz da kalmış demektir. Ki yürekte hissiyata, beyinde akla hitabeden şiirden yoksun kalındığında; gerek düşünce gerek duygu uzuvları, susuz ve bahçıvansız kalmış bakımsız birer bahçeye dönüşürler.
Şiir umuttur; dalgalı deryanın ortasında sığınılacak bir ada olur kimi zaman, ya da çöl ortasında suyu kana kana içilesi bir göl.
Şiir sevgidir; bazen dost elinden sunulan bade olur bazen de sevgiliye verilen bir demet gül.
Şiir özlemdir; kimi zaman çok uzaklarda söylenen uzun havadır, kiminde dağ doruklarında yankılanan isyan türküsü.
Şiir hüzündür; ayrılık zamanı titreyen dudaklardan dökülen veda mısralarıdır ya da zamansız ölümlere yakılan ağıtların gözyaşı buğusundaki öyküsü.
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
