Yüreğimle konuştum Şiiri - Serpil Koçar

Yüreğimle Dertleşirken

Bugün yüreğimle dertleştim uzun uzun,
Aldım kalemi, kâğıdı elime.
Yüreğim anlattı, ben yazdım usulca,
Dökülen her kelimeydi içimin yükü.
“Özledim” dedi önce kısık bir sesle…
“Kimi?” dedim.
“Bilmem…” dedi, ürkek bir kuş misali.

Gitmek istiyorum buralardan,
Yalnızlığımı da alıp gitmek.
Bir sahil kenarında denizi izlemek,
Dağlara taşlara anlatmak istiyorum dertlerimi.
Sırtımdan yediğim hançerleri,
Bağrımda yanan ateşi,
Yarım kalmış sevdalarımı,
Kırgın gülüşlerimi…

Hepsini, hepsini akıtacağım gözyaşlarımla.
Ağladıkça arınsın ruhum,
Kaybolsun bütün acılarım.
Sonra bir semaver yakayım kendime,
Çayın deminde ben de demleneyim.
Her yudumunu sarhoş olurcasına içeyim,
Yıldızlara uzansın yüreğimin sesi…

Yosun kokusu sarsın verandamın her köşesini,
Denizin dalga sesleriyle şarkılar mırıldanayım.
Gökyüzü beni, ben denizi izlerken usul usul,
Ay ve yıldızlar aydınlatsın gecemi.
Yakamoza karışsın şiirlerim,
Sıcaklığı sarsın, sarmalasın tüm benliğimi.

Ve şimdi anladım, yüreğim neyi özlemiş…
Meğer ben kendimi, kendimle olmayı özlemişim.
Kendimi dinlemeyi, yüreğimle dertleşmeyi unutmuşum.
Bu yüzden dile gelmiş bugün yüreğim.
“Seviyorum seni, güzel yürekli kadın” diyor bana.
“İyi ki varsın yüreğim, iyi ki varsın…”
Diyerek okşuyorum usulca.