Yüreğim ve Ben Şiiri - Emre Badıl Akbay

Bu dünyada yanmamaya inadım ne?
Hal bu ki yanmalıyım, yüreğim ellerimde,
Evet, manevi ellerimle,
Buluşturmalıyım bu masum yüreğimi ve esir olduğum bedenimi.
Bulutların serin sularıyla.
Ki bedenim buz kesmiş kap katı,
Yeryüzünde yüreğimin yumuşaklığını beklemekte.

O halde evet o halde, yüreğimle inmeliyim.
Yağmur sularıyla beraber, yerlerde sürünen bedenime.
Ki bedenim gökyüzüne hasret.
Haykırıyor yaralı bir halde, yüreğime.
Yağ bedenimin susuz çölüne.
Sonra götür beni duygularınla geldiğin kutsal mekâna,
Ve beni duygu sularıyla yak.

Merhametinle yeşert bu fidanı ve fidanların bulunduğu yeryüzünü.
Ve yak, içten duygularınla bedenimi.
Buluşalım ve el ele tutuşalım bulutların ötesinde.
Seyredelim bizi biz yapanı.
Sonra rahmet olalım yeryüzün deki dostlarımıza.
Taki ölümle buluşana dek.
Ancak böyle son bulursak, kızgın ateşte yanmayız
Gökyüzünde ki bulutlar gibi uçarak, sonsuz rahmete kanarız.

Şüphesiz. (Bâdıl)