Ölümden korkmalı bu denli,
Yaşamak için, acıları mı sevmeli.
Sığınacak bir limanı yoksa eğer,
Ölümden korkmalı bu denli,
Yaşamak için, acıları mı sevmeli.
Sığınacak bir limanı yoksa eğer,
Her şeye rağmen kabullenmeyi bilmeli.
Ölüm sahipsiz mi bu denli,
Yalnızlık korku veriyordu insana,
Bir aciz seni anıyordu ay ışığında.
Gözlerinde hüzün, kalbinde sevda,
Ölüyorken, gelmez oldun rüyalarına.
Ayrılık, umut veriyordu acılarıma.
Bir sabah gökler seni andırıyordu.
Ayrılıklar dile gelip seni haykırıyordu.
Gitmeden, aşkımın sesini bir kere dinlesen.
İçimde ki sevdayı, dönüp de tekrar dindirsen.
Aşkını hissettiğim kalbime,
Utanırdım, söylemezdim sevdiğimi.
Yüreğimdeki yanan aşkın illetini,
Utanırdım, söndüremezdim kendimi.
Sana topladığım güller solmuş.
Hayaller birdenbire yabancı gelir.
Aşkın sesi diner, başlar acılarımız.
Yanı başımda birkaç sevdana esir,
Gün ağarırken artacakdı yalnızlığımız.
Zamanın kaybolduğu bu sonsuz yolda,
Özlemek yetmiyordu sahipsiz kalan duygularıma.
Umutlarla sarılırken yarına, her gece.
Bir tek seni beklerdim, düştüğüm karanlığımda.
Belki bir gün gelir ayrılıkların arkasında.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!