Yüksel Darğın Şiirleri - Şair Yüksel Darğın

Kırılan dengemi nereden bulacağım
Kaybolan geçmişimi nasıl alacağım
Umut bağladıklarım bağlamadıklarımı
Söylermisin BABA nasıl tanıyacağım

Kırk fırın ekmek yedim senin helalinden

Kar yağardı sokaklarımıza kışı görürdük
Kedimiz yumakla oynardı sobayı tüttürürdük
İlk Bahar doğar, yazın yaşar, kışın ölürdük
Kapanan kapıyı açan komşumuzu görürdük.

Şem dağının karı erimez temmuza kadar
Murat suyu kan akar anneler evlatlarını sayıklar
Ovada  kavalsız çoban ve çobansız sürüler
Kıraathanede kitapsız yazılar, süslü naralar.

Aşağı çarşı da samanlık ve hayvan barınağı

Evvel zamanda padişah ahmed diye biri  vardı
Etrafında damadı ibrahim ve nedimleri hazırdı
Kimi def ile raks ederken gecenin derin anına
Kimi taht ve baht için gelen tehlikeden nizârdı

Savaş yok ganimet yok saray vergi telaşında

Bahanelere sığınayım, sana gelmek isterken
Geldiğimde başımı koyup dizine içerlenirken
Bir yolunu bulup bam telinden söz açarken
Ben dinlerim baba, sen herşeyden konuşurken

Fakirliğin, kavgan, askerliğin kaybettiklerinden

Cümleler eksik kalır seni tanımlamaya
Şiirler ve nesirler yetmez seni anlatmaya
Seni anlamayanlar mahkumdur solmaya
Annem dedikce, razıyım senle yaşlanmaya

Havvadan beri taşımaktasın her yükümü

Nedendir bilmem ama
En güzel şiirler daha yazılmadı babalar için.
Tanımsız ve tarifsizdir baba olmak.
Baba olmak
Çoraklaşmış sert bir yüzün altında
Müşfik bir kalp saklamakdır.

Gerçeği gizleyip yalana razı edeni
Sağdan soldan toplayıpta derleyeni
Ak ile karayı aynı sepette birleştireni
Bakma suratına, haksız yolda gideni

Kapılıp yalancı bir heyacanın peşine

avazım yok artık bu dünyada suskunum dostlarım
’uysal koyun’ muamelesini görürüm buna yanarım
dost düşer kardeş düşer elimden bir şey gelmez
bu kadar acıyı görünce yürekten içten kanarım

Bir daha koydum geçen ömrün üstüne
Yazsam dolmaz bir sayfanın bütününe
Herkes gibi harcadık dünleri körü körüne
Bir ömür koydum geçen ömrüm üstüne

Onu, yirmiyi otuza devirdik geçtik kırka