Topladım kendimi kırıklarından,
Bir çocuğun düşe kalka yürümeyi öğrenişi gibi.
Ağladım da sustum da,
Şimdi kelimeler değil, yüreğim konuşuyor gizlice.
Gidenin ardından yakılan her ağıt
Yolumu aydınlattı aslında.
Meğer unuttuğum benmişim,
Ve senli anılar sadece aynadaki buğuydu camda.
Bir sabah yeniden doğdum,
Ne güneşi bekledim ne bir teni ısıtan sesi.
İçimde filizlenen sessiz bahar,
Kendi soluğumla yeşerdi gizli gizli.
Artık yürüdüğüm yolun adı yok,
Ama her adımda biraz daha kendimim.
Bir defterin ilk sayfası gibi temiz,
Bir umut gibi sessiz.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 16.7.2025 21:54:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!