Yosun kokulu bir ölü Şiiri - Gürbüz Öztürk

nasıl yaşadım bir bilsen
yokluğun kıyısında
gidip-gidip geldim
başımı vurdum
bir şehrin ayak uçlarına
şehir üzgün
ben üzgün
gökten yağan yıldızlar
yapıştı ıslak
saçlarıma
bedenim yorgun
denizin dibi mutluluk vaadediyor
bana
kanacağım aldanacağım
ben ona
yokluğun korkuyu ve güvensizliği
doğurduğu bir aşamada
kulak vereceğim
denizin derinliklerinden gelen sese
ebediyete intikal eden
ıslak bir yolun
gönüllü gidicisi olacağım
neredeyse
yosunlara kokacak bedenim
yosun kokulu bir ölü
olacağım
ve çoktan kapanmış olacak
yokluğun bedenimde
ve maneviyatımda
açmış olduğu yaralar
en sessiz bir gecede
sadece su meloküllerinin
oynaştığı bir saatte
'ay' güleç yüzünü bırakacak
o meloküllerin yaratmış olduğu
şeffaf tabakaya
o ilk defa
bu aynada tarayacak
saçlarını
ve sabaha karşı
yorgun bir şekilde
dağınık saçlarıyla
uykuya dalacak'ay'
o günün kısmetine
şehrin ilk sesi olacak
bir bebeğin sesi
şehrin ayak parmakları
arasındaki bir
gecekondudan.
zafer işareti yapacak
yosun kokulu ölü
herşeye rağmen
aldanmış olduğu denizin
altından