Yorulma Boşuna Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Yorulma boş yere,
nefesini ziyan etme,
Bu kördüğümü
çözmek için uğraşma.
Her çektiğin ilmek,
bir öncekinden daha sıkı,
Her çaban, bu sessizliği
daha da boğmakta.

Anlamıyor musun?
Nedeni sen.
Düğümü atan da sensin,
çözümsüzlüğü de.
Hem o dolaşık ip,
hem de ipin ucundaki ağırlık,
Hem yara sensin,
hem de yaranın üstündeki kabuk.
Faydasız...
Avucunda su tutmaya
benzer bu çaba,
Her damlası sen,
her sızışı kader.
Kendi gölgenden kaçmak
gibi bir şey bu, nafile,
Her adımında o gölge
biraz daha büyür,
hepsi bu kadar.
Ve sonunda...

Yorgun düşer ellerin,
vazgeçersin.
Ne çözülmüş,
ne koparılmış,
sadece orada.
Yorulma artık.
Bitti.
Nedeni sendin,
sonucu bu sessizlik