Yoruldu Yüreğim Şiiri - Gülay Özdemir

“Tenden kovulan ter gibisin.”
Sana koşmaktan yoruldu yüreğim.
Ağlamak bile yabancı artık bana;
sessizce, sessizliğime yine sığındım.

Ruhum, ızdırabın çaresizliğinde boğulurken
teselli bulacak bir omuz istedim;
bana yıldızlar yoldaş,
kuşlar sırdaşım oldu.

Duygularım isyan etse de
geçmiş dertlerimin mazisi
meğer sende saklıymış.

Yolların sonu hep sana çıkarken
ben kendi gölgemle yürümeyi öğrendim.
Her adımda biraz daha eksildim,
biraz daha çoğaldı içimdeki sessiz fırtına.

Ne kırgınlığım bitti
ne sana dair umudum tükendi;
yalnızlığın soğuk taşlarında
adını hâlâ usulca taşıyorum.

Gecenin koynuna bıraktım içimdeki çığlığı,
belki rüzgâr sana taşır diye.
Sen duymasan da bil istedim:
yorgunluğumun sebebi hâlâ sensin.

Ve şimdi,
kalbim hem senden kaçıyor
hem sana dönmek istiyor;
tuhaf bir yarım kalmışlıkla
kendi içimde savruluyorum.
25.11.2025
~ Gülay Özdemir ~