Yorgunum Aşkım Şiiri - Serpil Koçar

Yorgunum, aşkım…
Yalnız geçen yılların acısı, sanki her nefesimde daha da derinleşen bir hançer gibi saplanıyor yüreğime.
Kimi zaman gözlerim suskunluğa gömülüyor, kimi zaman da yılların yükünü taşımaktan dizlerim titriyor.
Sen geldin ve o karanlık günler yerini usulca baharlara bıraktı, gönlüme güneş doğdu yeniden, içimde yeniden umut filizlendi.

Çok yorgunum, aşkım…
Yüreğimde durulmak bilmeyen fırtınalar eser, kimi zaman benliğimi savurur, kimi zaman içimdeki sessiz çığlıklarla boğuşurum.
Ben sana sığındım, aşkım…
Başımı omzuna yaslasam, saçlarımı okşayıp huzur verir misin bana?
Gözlerine bakarken, yılların yorgunluğunu, dertlerimi, acılarımı unutturur musun bana?
Sadece seninle var olan bir sığınak olabilir mi benim için bu dünya kadar kalabalık ve yalnız gecelerde?

Yorgunum, aşkım…
Kimseye anlatamadığım bir yorgunluk var yüreğimde, öyle bir yorgunluk ki kelimeler kifayetsiz kalıyor.
O yükü paylaşır mısın benimle, tüm kırıklıklarımı, tüm hayal kırıklıklarımı alıp taşıyabilir misin?
Alsan götürsen, saklasan huzurla, mutlulukla… bir ömür boyu… sadece senin sevginle sarmalanmış bir ömür…

Yorgunum, aşkım…
İnsanların acımasızlığı, yüreğime bir hançer gibi saplanan sözleri hatırlıyorum…
O kadar yorgunum ki geçmişin gölgeleri hâlâ peşimde, yüreğimi dağlayan anılar, silinmeyen kırgınlıklar…
Ama senin sevginle, senin varlığınla… belki her şey biraz daha hafifler.

Sen benim yorgunluğumu alır mısın?
Sevginle karanlık gecelerimi aydınlatır mısın?
Gülüşlerinle, bir ok gibi saplanan acı sözleri yüreğimden yok eder misin?
Acılarımı siler misin, aşkım… sadece seninle rahatlayabileceğim bu ruhumda?
Seninle yeniden nefes alabilir miyim?
Seninle yeniden sevebilir, yeniden huzuru bulabilir miyim?