Yorgun Şehir Şiiri - Ahmet Hani

Şehir
Dumanın ağırlığı altında
Nefesini kaybediyor;
Sesler
Korna gürültüsü içinde
Yavaş yavaş
Kayboluyor,
Gökyüzünün mavi gölgeleri arasında.

Her sabah
Gri bulutlar
Rüyaların tavanını
Biraz daha
Ezerek bastırıyor,

İnsanlar
Kurşun gibi yorgun yüzleriyle
Durmaksızın yürüyüp
Koşuyorlar, koşuyorlar—
Ama hiçbir yere
Hiçbir yolun
Sonuna ulaşamıyorlar,

Rüzgar
Artık yaşam kokmuyor;
Sadece sokakların külleri
Sessizce
Bir şehirden diğerine
Saçılıyor,

Korkunç metropollerde
Gökyüzü, insanların yorgunluğundan
Daha da kararıyor;
Ve insanlar
Havada asılı kalan yorgunluktan
Daha da yıpranıyorlar.

Belki
Bir köşede bir bakışta
gizli bir iz kalmıştır;
O uzak sıcaklık
O parlak mavi
O pamuk bulutlar
O altın güneş...