Yorgun ceylan Şiiri - Mehmet Emin Sakin

Karanlıklarda bile beklerken yolunu
Biliyorum zamana yenilmiş ,yine yok.
Kiminle nerdedir şimdi?
Eğlencede mi?
Yoksa uzun bir sohbette mi?
Kayıp yıllarda mı?

Şaşkınım.
Ne yapsam bu hasret dinmiyor,
Ne desem çare değil.

Bir baykuş yuva yapmış içime,
Gitmiyor,
Beynimi sıfırlasam bile
Sızısı silinmiyor.

Biliyorum terazinin hangi kefesi ağır basar.
Unutulmuyor ama
Geçse de asırlar…
Renkleri aynı kalan çiçekler gibi,
Birbirinden ayrılsa da
Özdeş kalıyor hatıralar.

Ben,
Sağanak bir yağmura tutuldum
Oldum sırılsıklam…

Gözlerimi kapattım,
Düşledim yeniden,
Bir sağa kıvrıldım,
Bir sola…
Hüzün yağmurları döküldü içime,
Sağnak halinde
Sessizce,
Her yana.

Artık biliyorum:
Bu karanlık yerde
Güneş doğmuyor.
Yüreğimde bir sızı değil,
Yerine Kan akıyor...
Sızlar durur, dinmez acı.

Boş bir yolu bekliyorum,
Beyhude...

Bazen
Köşede, kıyıda bir yüz belki
Gözükür diye bakıyorum.
Bir selam,
Bir hatır sorma…
Belki sevincime dokunur,
Belki yarama

Gözyaşlarım aktı,
Birden sel oldu.
Şelale gibi coştu,
Birer göl oldu içimde.

Hasretinle
Yazım soldu,
Baharım da...
Çölde
Ayakları yorgun bir ceylan oldum.
Suskun,
Yitik…
İçimde yankılanan bir boşlukla kaldım.
Nerdesin

mesakin-02/07/2025