Yorgun Bir Kalp Şiiri - Hakan Karaduman

YORULAN BİR KALP

Kulaklarımda şiddetli düzensiz sesler

atonal bestelenmiş, dinlemesi zor sesler

Damarının çeperine çarpan kanın, çığlıkları, bir hayata bakar ağlar

Bir çevresindeki sesleri dinler.

….

Yaşam veya biraz yük, yükümden gelen,

Kalp atışlarındaki sesleri yorumlarım, dinledikçe

….

Kalbim, hep çalışır beni gömene kadar,

Öldüğümden emin olana kadar, hep çalışır

Göz kapaklarımın kapanmasına kadar çarpar

İlk ben ölürüm, toprak serin, içi karanlık ama son,

Yüzümdeki sır yaşam kırıntılarının terini siler, bu kez son.

…

Çarpıntımı azaltırım, daha çok nefes vermesi için

Akciğerime yalvarırım.

Önce sesin azalsın, burnundan çıksın öfken, bak deli gibi

Çabalıyorum…

…

Soluk alamadığım anlar toplaşmışlar, unutmamışlar

hesap sorarlar kalbime…

Hesap çok kabarık, kalbim, bir trafo gibi

Tüm bendenim elektriği,

Nereye nasıl ve şimdi mi, ne yapmalıyım,

Birikir içimde enerjisi…

Kalbimde bir trafo,

Beynim ayrı emirler gönderir…

Ruhum ölü ve sessiz,

Yaşadığımı bilen hayat,

Dürter, lanet bilir; yaşadığımı,

Ölmüşüm oysa, keyfe kedere, azıcık uyku,

Ama o asla durmaz, hesaplar bitmez, ölüm ne ki?

Çürümüş bedenimden hayatlar doğurur, yeniden ve

Yeniden çürüyen bedenimden, hayatlar doğurur, hesaplar

Oysa

fark ediyorum

gereksiz paniklemişim

meğer

Benim dışında yaşanırmış

Her şey

Hakan Karaduman