Yordular Ustam Şiiri - Yusuf Maral

Yordular ustam
Dik yokuşlarda nefessiz koydular
Nefes olduklarımız
Dünya kadar yükü sardılar üstümüze
Tutamadı belimiz
Taşımayadık..
Üstelik çıplaktı ayaklarımız
Kamburu çıktı ömrümüzün
Dik duruşumuzu bozdular
Çelme taktılar ayaklarımıza
Kündeye getirdiler bizi
Şaşırdık kaldık
Yar dediklerimiz
Ne ara
yar/a oldular

Kırdılar ustam
Su verdiğimiz bütün çiçekleri
Tutunduğumuz bütün dalları
yetmedi kökünden söktüler
Sırtımızı yasladığımız bütün ağaçları
Kırdılar ustam Kırdılar
Sevda yüklü kanatlarımızı
Öyle uzaktan kimseler de değil
Yanı başımızdaydı hepsi
Ekmeğimizi böldüler
Suyumuzdan içtiler
İyi geceler dilediler
Günaydınlar dediler
Sonra;
Günlerimizi ışıksız
Gecelerimizi uykusuz bıraktılar
Yutkunup yutkunup izledik öylece
Misafir çocukları gibi
Dağıttılar kalbimizi...

Çaldılar ustam
Emeğimizi, ekmeğimizi
Bir türlü doymak bilmediler
Sırtı pek, karnı tok, gözü aç
Dişleri leş kokan
Havlamayı bilmez itler
Kan emen parazitler
Dinsiz imansız ifritler
Çaldılar ustam çaldılar
Pırıl pırıl gençliğimizi
yaşama sevincimizi
Bu hangi sahne
Bu nasıl bir oyun ustam
Hayatımızın başrolünde
Figüran ettiler bizi

Vurdular ustam
Çok derinden kanadık
Yara bere içinde kaldı her yanımız
öyle topla tüfekle de değil
Sözleri ile vurdular
Gözleri ile vurdular
Kirpik uçlarıyla
Giderek vurdular
Belki bazen kalarak
Büyük sürprizler yaptılar
Küçücük hayallerimize
Ne tuhaf şey ustam
Bizi bir seyirci sandalyesine oturtup
Hayallerimizi astılar
Vurdular ustam vurdular
Çocuk ellerimizde uçurtmaları
Sevdiğimiz bütün kuşları
Öyle bir vurdular ki
öldürmeyecek kadar az
yaşatmayacak kadar çok...