İşte yine yollardayım,
Kaybettiğim herşey sıra sıra önümde,
Otobüsün camından baktıkça sıralanırlar,
Ardarda.
Gençliğim, ilk türkülerim...
Terkedilmiş çocukluğumun gülen çehreleri,
Yaralı dizleri,
Üşüyen elleri,
Ve çok sevdiği oyunları,
Şimdilerde ne oyun kaldı,
Nede oyuncak.
Eller kenetlenmiş,
Zamanın bize hediye ettiği tek şey
Sevgisizlik.
Uçurum açarken herşeyle aramıza yollar,
Belkide yanlış yapıyorduk.
Uçuruma atlamalıydı belkide
Gözlerimizi kapatıp,
Tıpkı eski günlerde ki gibi.
Sahi kim aldı korkusuzluğumuzu?
Bizler bu kadar korkarmıydık,
Adımlarımızdan?
Sevmekten korkarmıydık?
İlgi göstermekten,
Bir insanın saçını okşamaktan
Bu kadar mı korkardık?
Gözlerine bakmaktan,
Hal hatır sormaktan korkarmıydık?
Şimdi biri bize fazladan selam verse,
Acaba neden diye sorar olduk.
Korkarak yaşıyoruz
Ve o kadar güzel şeyler kaçırıyoruz ki,
Mutlu olamıyoruz artık.
Mutsuzuz her birimiz.
Mine Yılmaz Sevinç
09.Eylül.2022
09:20
Kayıt Tarihi : 30.5.2025 00:44:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!