Yollar Utansın Şiiri - Murat Önder Özbek

Bizi bizden ayıran neydi bilmiyorum.
Bir kelime mi?
Bir susuş mu?
Yoksa araya giren şu dağlar mı?
Söz geçmeyen yollar mı?
Ama ne olduysa oldu…
Bir gün sen uzaklaştın,
Ve ben yerimde durdum.
Ama ne garip,
Uzaklaşan sendin, eksilen ben oldum.

Bizim gönlümüze bu hasreti kim düşürdü?
İçimizde çiçek gibi açan sevgiyi
Kim bu kadar soğuk bir dağa gömdü?
Ben hâlâ o günde kaldım.
Sen gidiyordun, ben bakıyordum.
Bir "dur" dedim içimden…
Ama yolun sesi, kalbimin sesini bastırdı.
O günden beri
Dağlar sadece coğrafya değil,
Birer engel artık.
Geçit vermeyen, izin vermeyen,
Seni benden alan koca duvarlar gibi.

Ben ne zaman içimi ısıtacak bir umut arasam,
Karşıma sen değil,
daha da büyümüş yollar çıkıyor.

Yollar…
Ah, şu yollar…
Utanmalı.
Bizi birbirimizden uzaklaştıracak kadar uzun oldukları için.
Uzanıp da elim seni tutamadığı için.
Birbirimize sarılacak cesaretimiz vardı,
Ama yolumuz yoktu.
Sevdamız vardı, ama rotamız yoktu.

Şimdi yabancıyız.
Adını duyunca gözüm dolar ama dudaklarım kıpırdamaz.
Adımı duysan döner misin, bilmiyorum.
Ama bil ki:
Ben seni unutmadım.
Sadece hatırlarken susmayı öğrendim.

Ve hâlâ bir gün
O dağlar erir de,
O yollar kısalır da,
Sen yine gelirsin diye
İçimde küçük bir yer aydınlık.
Ama o gelmeyecek biliyorum.
O yüzden bu sefer sen değil…
Yollar utansın.