Yolculuk Sensizliği

Gökyüzü masmavi, önümüz akşamla kesişiyor,
Gidiyoruz uçsuz bucaksız enginlere.
Bazen bulutların üstüne çıkıyoruz,
Bazen altımızda cılız ışıklar görünüyor.
Biraz sesli, ama yapacak bir şey yok,
Herkes kendi halinde, sessizce düşünüyor,
Bir an önce bitsin de kavuşalım telaşesi var üzerlerinde.

Hostesler gelip gitmekte,
Lambalar sönüp yanmakta,
Hava yavaş yavaş kararmakta.
Ay kendini göstermeye başladı,
Sanki bizimle yarış edercesine, hep bizimle gelmekte.
Yıldızların vakti değil henüz, gökyüzünü süslemediler,
Biz ise hızla yol almaktayız.

Pilot, kabininde önündeki bilgisayar ile meşgul,
Kim bilir hangi ülkenin üzerindeyiz,
Belki Polonya, belki Macaristan, uçuş güzergahımız orası.
Kısmet işte, yine bir coşku içinde odaklandım,
Bir şiir yazmaya...
Gerçi vakit daha erken, yolun yarısına bile gelmedik.
Ruhum sende, bulutlarla dans etmekte...

Uyumak istiyorum,
Biraz yüreğim tedirgin oldu.
Günün yorgunluğu gözlerimi ağırlaştırıyor,
Beynimi kurcalamaya başlıyor,
İçim gidiyor, tıpkı uçağın gidişi gibi.

Haydi, tamamla şiirini de,
Şirin şirin uykunu al, çünkü yol hayli uzun.
Kendini heder edip zorlama,
Sen de sessizliğe gömül,
Vakit geldiğinde uyanacak,
Gurbeti bitirip sılanla kucaklaşacaksın.

Memoçilo