Yolculuk Şiiri - Asena Emine Gençer

Yorgunum bu mezar üstüne çiçeklerden,
Saçların bir bukle yagmur tonu,
Yağarken kızıl göğune sessizce,
Ölmeye yattım sana ben,
Bir camide vuslat kutlanırken,
Feodal yüreğinin karşısında bir klise,
Kül oluyordu vazolarda kabrimiz,
Taşıyordu salkım saçak sabrımız,
Tut ki seninle aynı inancı paylaşmaktaydım,
Vazoları kırdı torunlarımız,
Yağmurlarca sevmekteydim,
Nergis desenli vazomuz paramparça,
Kim toparlayacak bizi bizden başka,
Kim bölecek toprağımı aşka demekteydim,
Ölüyordum her vechende,ben gitmekteydim.
Küllerimizi savurun, ben çelenk olup
Yine sende bitmekteydim.
Her göz yaşında rahmet beklemekteydim.
Sizde sagu bizde ise bu mekruhtu,
Bizi bizden ayıran işte bu uyarıcı ruhtu,
Ölüyordum her zerrende, ben gitmekteydim.
Yol biter yolculuk bitmez sevgili,
Açan bir çiçekte, düşen kar tanesinde
Ben senin yüceliğini ovmekteydim.
Işığı arayan ellerde hep seni görmekteydim.
Yolcu yolunda gerek,ben gitmekteydim.
Çikagelirsem bir gün ardından yaşatmak için sizi,
Sorarım neden ölümler bunca korkutur bizi,
Öğrenir bir gün insan yaşamayı her an belirsizliği,
Hiç beklemediği an kalkar belki sessiz gemisi,
Anladım ki yok daha üstünü sevmek gibisi..

Asena Gençer