Yolculuk Şiiri - Abdulkerim Orhan

Bir yolculuğa çıktım bugün rüyamda

Bir trendeydim üçüncü mevki bir koltuktaydım,yanımda eski bir dost vardı.
Sıra sıra ağaçlar geçiyordu yanımızda
Ah! Trende vakit geçmez güya rüyalar yedi saniye sürermiş ben yirmibir yıldır bu trendeyim hâlâ bitmedi bu rüya.
Dostumda uyuyordu,uyandırmadım.
Arkaya doğru gittim,en sevdiklerim birer birer geldi yanıma.
Tanıdım onları çoğu yaşlıydı ama nasılda gençleşmişlerdi rüya işte.
Biri benle konuşmadı ben de ses etmedim.
Sonra biraz daha biraz daha yürüdüm,
Karşıma bir adam çıktı uzattım elimi tutmadı demek o da küsmüş bana neyse devam edelim.
Yerimi kaybetmemek için arkama baktım hepsi beni izliyordu ama hiç konuşmadılar.

Trenin sonlarına yaklaştım beş yaşında bir çocuk gördüm gayet saf ve temiz di zaten tüm çocuklar temizdir. Ama o da konuşmadı benle.
Arkama baktım beni takip ediyorlardı bağırdım:Ne olur konuşun benimle! Ses yok.
Geri döndüm o çocuk ne de çabuk büyümüştü yirmili yaşlara gelmişti hayret ettim sonra rüya geldi aklıma ne de olsa rüya dedim.

O çocuk kirlenmiş ti bembeyaz yüzü kararmış,öylece duruyordu halini sordum durdu ve "senin yüzünden bu hale geldim" dedi. Ne de çok konuşmasını istemiştim ama bu sefer ben sustum ve çıkıp yerime doğru kaçtım.
En sevdiklerim vardı orada,hepsiyle tek tek konuştum,biri sürekli ağlıyordu,birinin eli sürekli karnındaydı bir yerleri ağrıyordu sanırsam,biri sürekli öpüyordu beni, öteki çok cılız dı,hep inliyordu.
Bir ses geldi arkama baktım kimse yoktu döndüm ama herkes bahtiyar olmuştu nasıl olur dedim rüya geldi aklıma ne de olsa rüyadaydım.

Gittim yerimi buldum oturdum, dostum hâlâ uyuyordu uyandırmadım bende derin bir uykuya daldım taki bir dost uyandırana kadar. Ne de olsa rüyadaydım.