Yolcu Şiiri - Yücekaya Ömer 2

Ben Abbas…
Atını hep uçuruma sürmüş ve
Düştüğü her uçurumun çetelesini tutmuş
Sakat süvari

Uzun yol otobüslerinde uzun şiirler yazan
Issız şair
Koyu yalnızlıkların kadim müdavimi

Boşuna kulak kabartmayın
Mübaşirler seslenmez benim adımı
Dokuz telli bağlamalar ve yanık bozlakların dışında
Kimse bilmez öykümü
Her gece kurşunlar gelirimde
Hiçbir müezzin okumaz benim sala’ mı

Yamalı bir pantolon gibi saklasam da yetimliğimi
Doğum lekesi gibi sırıtır yüzümde babasızlığım
Her saklanbaç'ın sobeleneni
Her körebenin ebesi
Buruk doğum günlerinin baba/sızıyım

Ben Abbas…
Kendi söküğünü dikemeyen meczup terzi
Karpit kokulu atölyelerden kaçıp
Gökyüzünden yıldız toplayan meczup

Cehennem artığı hüzünler uzaktan bile tanır beni
Çocuk olmadan büyümüş
Büyümeden yaşlanmış ihtiyar delikanlıyım
Annesinin ilk göz ağrısı
Anne annesinin gök gözlüsüyüm

Ben Abbas...
Gece devriyelerinin yalınız kovboyu
Avazını içine hapsetmiş gök gürültüsü
Yoldan yolculuktan usanmış bezgin seyyah
Kendine çevrilmiş kızgın namlu

B e n… A b b a s...
Durağa gelmeden inmek isteyen
Yorgun yolcu