Yol Gibiyim Şiiri - Ali Taşkala

Dönüşü olmayan bir yol gibiyim,
Rüzgârın savurduğu dal, tozlu bir patika.
Doğduğum günün yitip giden yolcusuyum,
Ayaklarım dikenli otlara bata çıka.

Dağlar uzanır ufukta, ayrılık gibi soğuk,
Hasretin gölgesi düşer yapraklara her gece.
Bir ırmak çağlar içimde, kavuşamaz denize,
Hikâyem dalında solmuş bir çiçek.

Yolun sonunda, toprakta sıvalı anılar,
Rüzgârda uçuşan toz, bir masal kadar uzak.
Yaşadıklarım bir roman, belki de bir yemin,
Kavuşamamanın acısıyla yazılmış, eksik.

Her adımda doğa fısıldar usulca,
Ayrılık bir çöldeki kum, hasret bir dağ.
Kavuşmak mı? Bir serap, ufukta kaybolan,
Yol biter, ama yürek hep o yolda…