Yol Fitnesi Şiiri - Emre Ekiz

Karanlık bir yolun yolcusuyum...
Birer birer sönüyor şehrin ışıkları...
İşte şimdi incecik bir ışık süzülüyor,
Aldatıyor gözlerimin tüm hücrelerini...
Nurdan ve aydınlıktan bir haber yok,
Kasvet dolu karanlık bulutlar sarıyor,
Ataletten kıvranan aciz benliğimi...

Sonra aniden kopan bir gürültü,
"Yürü" diyor "gitmen gereken yere..."
Neticesi kalbimi zorluyor bu yolun...
Ve yeniden bir ışıltı, bulutlar arasından...
"Gel" diyor "burası aradığın yöre..."
Akıl "bilmem", can "gidelim", kalp "dönelim" diyor,
En doğru hareket hangisine göre?

İşte şimdi karar zamanı,
Bir fırtına geliyor uzaklardan...
Canım diyor, "hadi ne duruyorsun?"
Kalbim ise "gidelim buralardan!"
Derken bir taşkın su, kapıyor benliğimi,
Milyonlarca damla düşüyor bulutlardan...
Karşı koyabilmek elde mi?

Akıl ve can el ele tutuşmuş,
Dans ederken batıyor içine çamurların...
Kalp ateşten yana yana tutuşmuş,
Söndürmeye gücü yetmez yağmurların...
Derken her yanı sarıyor ışık süzmesi...
Saniyeler sürdü aydınlatıp gitmesi...
Anladım ki buymuş yolun fitnesi...

Gözümü açtığımda bir de baktım neredeyim?
Akıl ve can kaybolmuş, kalp ise kapkara...
Cismime yakışmayan bir virane yerdeyim...
Ekinlerim savrulmuş, dönmüş çürük toprağa...
Tohumlarım küskün, amaçlarım sağır...
Geriye kalan yük çok ağır...
Kâr etmez artık, ister bağır, ister çağır...

İşte bu bir günahın acıklı yol hikâyesi...
Açılınca insanın kalbi ile mesafesi,
Kopuyor hakikat ile bağı...
Özenerek ördüğü selâmet ağı,
Bir anda oluyor nedamet dağı...
Kalmadıysa artık hakikatin esamesi,
Elde kalan sadece nasuh tövbesi...