Yol Bu Yol Şiiri - Teoman Özgün

Sizin için ömürler takdir etmiştir
Müddetini gizlemiştir sizden;
Sizin için ibretler bırakmıştır,
Sizden önce gelip geçenlerden.
İbretler var sizin için,
Yaşayıp ömür sürdükleri alanlarda;
Ölüm kemendi boğazlarına atılıp yok edilmeden
Önce mühlet bulup yaşadıkları mekânlarda.
Ölümleri,muratlarına ulaşmadan sürdü-götürdü;
Ecelleri dağıttı, per-perişan etti onları.
Bedenleri sağ-esenken hazırlanmamışlardı;
Fırsat ellerindeyken ibret almamışlardı.
Acaba gençliklerinin en güzel çağlarında bulunanlar,
ihtiyarlığı,kocalığın düşkünlüğünü mü beklerler?
Sağ-esen yaşayanlar,hastalık zamanını mı isterler?
Yaşayıp ömür sürenler,yokolma çağını mı dilerler?
Üstelik, kişinin dünyadan geçip gitmesi,
Göçüp yürümesi,
El-ayak titremesi,
Yüreğin yanıp erimesi,
Tatlı tükürüğün boğazdan acı-acı geçmesi,
Yardıma koşsunlar,
Bir meded etsinler diye torunlara,yakınlara,
Yücelere,eşe-dosta bakınması da yakındır.
Soylar-boylar,bu sonucu hiç giderebildiler mi?
Yahut ağlaşıp sızlaşanlar bir fayda verebildiler mi?
O anda kişi,ölüp gidenlerin mahallesine bırakılmıştır;
Daracık mezarda tek başına kalmıştır:
O anda kurt-kuş derisini didip sökmededir;
Yiyip sömüren,nazlı/nâzik bedenini çekip sökmededir;
Kasırgalar tozunu-toprağını savurmadadır;
Olaylar adını-sanını silip süpürmededir.
Bedenler taptazeyken çürüyüp dökülmüştür;
Kemikler kuvvetle dururken erimiş gitmiştir.
Canlar,ağır yüklerin altına girmişlerdir;
Gizli âlemin haberlerini duyup iyice inanmışlardır.
Artık onların iyi işlerinin fazlalaşması da istenilmez;
Kötü işlerinden dolayı özür dilemeleri de beklenilmez.
Toplumun oğulları,babaları,kardeşleri,misiniz?
Onlar gibi siz de gideceksiniz;
Onların yoluna yöneleceksiniz;
Onların ana yoluna ayak basacaksınız.
Ama gönüller, o paydan nasipsiz,
Gaflete dalmış, kararmış;
Doğru yoldan habersiz,
Her yanlarını kötülükler sarmış.
Gidilecek yoldan başka bir yola düşmüş;
Sanki söylenenler onlara değilmiş;
Sanki doğru yolu buluş,
Dünyalarını elde etmekten ibaretmiş.