Yokuşlara vuran çınlamalar

anlamların kendine dönülmez durumusun
belki la bemol majör belki si bemol minör
kerelerce nidalaşan yakınlardaki sahra
usulcacık çiçekli kokusu çığlık yerçekiminin
turunç bulanmış mırıldanılan sarı

rüzgarlı ova tarafından kumral saçların ah
kuş türküsü belki bu yağmur çarptıkça tanelenen
gölgelerden özge bu susuş ve dudaklarda çöl mırıldanışı
kırpılmış kağıtlardan bir vaha

şimdi gül ay’dan daha nazlı sürgün daha şehla
uzanan solgun akşamlarda yine yaz yine aşk
üstünden geçilen kimi suların belleğinde
sadık bir dalga benden beslenen sende taşan

ki kendini mayalarsa bu esrar
göğsünü çevrelerken sim
mavi ezgileri orada dokudukça ellerin