Yoksun, Anlayacaksın Bende

Sesini unuturken bile adını andım,
Kokusuz gecelerde, seni içime sardım.
Ben senin yokluğuna alışırken
Sen, benim varlığımı hiçe saydın.

Aynalarda kendime benzemiyorum artık,
Çünkü içimde bir yer hâlâ seni taşıyor.
Yüzümü değil,
Kalbimi eskittin sen…

Seni sevmek,
Bile isteyerek kanamak gibiydi.
Ama o kanı ben durdurmadım,
Çünkü orada sen akıyordun…

Bir cümleyle girdin,
Bin suskunlukla kaldın içimde.
Adını andıkça eksildim,
Ve sonunda öğrendim:
Senin olmadığın yer, mezarım gibi sessiz.

Git…
Git, ama bir gün dönüp baktığında
Bir iz ararsan kendinden
Ben çoktan silmiştim seni —
Seni içimden kazıyarak, kürüyüp atmışım.
O gün senin de, benim gibi canın yanacak;
Bense küllerimden doğacağım.
Bunu unutma.