Yokluğunun Gecesi Şiiri - Yaren Atalar

Yokluğunun Gecesi

Ey sevgili, Ben seni,
Kendime en uzak yerden sevdim…
İçimde bile barındıramadığım bir duyguydun,
O kadar sen sen sen
O kadar olmayan ben ben ben

Kalbimin kuytularında,
Seninle hiç yaşanmamış bir anıyı bir gülüşü
Her gece yeniden yazıyorum.
Yokluğunun içinden bir hayal değilde
Bir gerçek gibi delip geçiyorsun varlığımı
Ve ben her defasında biraz daha siliniyorum yok oluyorum kendimden.

Ne kadar sevdiysem,
O kadar unuttum kim olduğumu.
Senin varlığında yandım önce,
Sonra yokluğunla küllendim.
Ve şimdi...
O küllerden bile yükselmiyorum artık.

Biliyor musun?
Birini hiç bilmeden sevmek,
Onu her şeyinle tanımaktan daha gerçek.
Çünkü dokunamadığın birini,
Kalbinle sararsın sadece sessizce

Ben seni öyle bir yerden sevdim ki,
Ne gözlerin vardı, ne sesin, nede tenin
Sadece bir boşluk...
Ve o boşlukta yankılanan adın.

Belki de sen hiç olmadın.
Belki de ben saçma sapan şizofreni gibi
Seni içimde var ettim.
Bir yokluğu öyle büyüttüm ki içimde,
Senin kadar gerçek oldu bana.

Ve şimdi her susuşumda
Senin ismini duyuyorum.
Konuşsam eksileceksin belki korkuyorum
O yüzden sustum.

Ey sevgili Ben seni,
En çok içimde sevdim.
Ve en çok içimde kaybettim.