“yokluğunu Çizerken” Şiiri - Aydın Eryılmaz

Bir kâğıt aldım elime, seni çizdim
Her çizgide biraz daha büyüdü yokluğun.
İçimde sakladığım onca söz
Döküldü kâğıdın beyazlığında tek tek.

Seni öyle seviyorum ve özlüyorum ki
Anlatmaya kelimeler yetmiyor artık.
Beni anlamadılar, anlamayacaklar da
Çünkü kalbimin dilini sen öğrettin bana.

Sen beni anlayan tek kişiydin,
Gülüşünle sığındığım liman,
Sessizliğimde yankılanan tek ses.

Nerdesin?
Söyle bana, gel demene bile gerek yok.
Yeter ki bir umut bırak kapımın önüne,
Ben o umudu izleyerek bulurum seni.

Belki de geceye düşen bir yıldızsın,
Belki de rüzgârın getirdiği bir fısıltı…
Ama ne olursan ol, bil ki
Kalbim seni beklemekten hiç yorulmadı.**