Yokluğunla Aldatıyorum Varlığını

Gözlerin hep o uğursuz gecede
gelip girdi uykularıma
önce yastığıma yorganıma
sonra bütün rüyalarımı
esir aldı sorgusuzca
sonra bütün evime
yayıldı sensizliğin
o tuhaf korkuları..
Sabah kahvemi içerken
yaşadığım hüzün sendin
derken sonra
kahvaltıda alıştığım
sohbetlerinde derin
sessizliğinle tanıştım..

Ve üstüne üstlük
sokaklarda yürürken
yanımdan geçen her yüzde
senin suretin vardı
ne zaman bir tebessüm
düşecek olsa yüzüme
ardın sıra peşine düşüyordu
buz gibi bir sensizlik

Hatta o kadar
kalabalık oldun ki
içimde bi ara
sahi unutmam gereken
kaç sen vardı..?
karıştırmaya başladı aklımda..
yani yüreğimden sonra
aklımda göz göre göre
teslim oldu bu yalnızlığa..

Yokluğun beni hiç
rahat bırakmadı...
ne zaman birini
sevmeye kalksam
takılıp kaldı
hep sol yanımda..
Kim öpse beni yada
kim dokunsa ellerime
hemen peşi sıra
gözlerimde seni buldular..

Ve sen dün gece uyurken
uykusuz gözlerimde
maalasef bir kez daha
yakalandım o meşhur yokluğunla..
Elimde bir kağıt bir kalem
sana yazdığım son şiiri buldular
ve yanında yine resmin vardı..

Yani hiç istemeden dün gece
yokluğunla aldattım yine varlığını..

Ve sen bir görsen içimde kimleri öldürdüğünü
sayende kalbim aşk mezarlığına döndü..

Şimdi anlıyor musun..?
senden sonra kaç veda yaşadımsa
hepsinde de senin günahın vardı..
kaç kez yenildimse aşka
hep senin hediye ettiğin
o güvensizlik duygusu vardı..

Ve şimdi sen
hangi olası aşkta
gözlerini açıyorsun
sabahlara bilmiyorum ama..
bil ki ben hala
bıraktığın o karanlık gecede
hep aynı sensizliği yaşıyorum..

Ve hani sana kavuşamadığım bir şiir vardı ya
işte ben hala o satırları yüreğime
hazmettirmeye çalışıyorum..
merak etme değişen hiç bir şey yok
her şey aynı, bıraktığın gibi..
yani her gece olduğu gibi
ben bu gecede hiç istemeden
yine yokluğunla aldatıyorum varlığını..