Yokluğunda Anladım Şiiri - Züleyha Aktaş

Yokluğunda Anladım

Yokluğunda anladım.
Işığın düştüğü gözlerinde gizlenen engin denizleri,
Saçlarının rüzgârla dans eden tellerinde saklı özgürlüğün kıvılcımlarını,
Ve gecenin en sessiz anında yıldızların, karanlıkta bile sana yol bulmaya çalıştığını.

Yokluğunda anladım.
Ağustosun kavurucu güneşinin, yüreğinin sıcaklığının yanında serin kaldığını.
Hasretle örülen gecelerin, sabaha varmadan boşluğa karıştığını.
Aşkın ateşiyle yanan gönüllerin, uzak kıyılara köprüler kurduğunu.
Ve dağların erişilmez zirvelerinde, sevdaların kanla yazıldığını.

Yokluğunda anladım.
Yağmur yüklü bulutların, hüzün rengini gözlere taşıdığını.
Sessizce akan gözyaşlarının, en derin cehennemden bile sıcak olduğunu.

Yokluğunda anladım.
Uçurumun kenarında açan çiçeklerin, ölüme meydan okuduğunu.
Eylül yapraklarının, düşerken toprağa değil kalbime konduğunu.

Yokluğunda anladım.
O gülen gözlerinin içine bakmanın, ömrüme yayılan bir dua gibi olduğunu.
Ve seni sevmenin, hayatın en güzel anlamı olduğunu.

Yokluğunda anladım.
Sesini duymadan geçen bir günün, kış ortasında ayazdan daha keskin olduğunu.
Adını anmadan uyuduğum her gecenin, ruhumu karanlık kuyulara hapsettiğini.

Yokluğunda anladım.
Bir fotoğrafına bakarken gözlerimde biriken yaşların,
Kalbime ağır taşlar gibi düştüğünü.
Ve hiçbir kelimenin, yarımı tamamlamadığını.

Yokluğunda anladım.
Sevdanın bedelinin sadece hasret olmadığını.
Bazen insanın, sevdiğini unutamayarak
Kendi ömründen vazgeçtiğini.

Nûrferah Züleyha Aktaş
14.01.2021
02:47