Yokluğunda Şiiri - Serpil Koçar

Yıllar geçti gidiyor ömrüm bitiyor işte
Tomurcuk güller dalında kaldı açmıyor
Bülbül dalında ötmez oldu hasretinden
Sensiz bu şehirde zaman durdu adeta

Yalnızlığı mesken tuttum yokluğunda
Yaşadığım acının tarifi yok şu yüreğimde
Aşkın ateşi düştü kalbim yanıyor sensiz
Sigaram ve geceler eşlik eder acılarıma

Ah çeker ağlarım çekip gidişine be adam
Bu şehirde gidişinle güneş battı doğmuyor tekrar
Yüreğim kapkaranlık sayende aşk acısından
Yine yalnızlık yine ateş düştü şu yüreğime

Çaresiz kaldım yüreğim darmaduman
Ben bu derde acıya nasıl dayanayım ki
Gönlümü susturamıyorum avutamıyorum
Gözlerim ise isyanda gözyaşlarım durmaz

Ah çekip ağlıyorum özlem'in sardıkça yüreğime
Garip gönlüm yasta gittiğin o günden beri
Koca şehirde yapayalnızım sanki derbeder
Gidişin geldikçe aklıma delireceğim sanki

Ah benim dağ gibi yüreğim bitap düştü
Bir çocuk gibi gözyaşı döker şimdi sensiz
Yorgun düştü acılara dayanamaz artık
Yokluğun yakar, özlemin dağlar yüreğimi

Hayatım oldu toz duman yıkık bir şehir gibiyim
Darma duman oldum gidişinle gönlüm virane
Derman ararım bu şehrin ıssız sokaklarında
Aklım firar edecek gibi dolaşırım karanlıklarda

Sevdamın yasını tutarım kasvetli gecelerde
Yokluğun bir karabasan gibi çöker üzerime
Hasretin ayazı üşütür yüreğimi, buz tutarım
Gidişinle hazan vurdu gönlümün bahçesine

Dilime prangalar vurdum ah etmemek için
Gözlerimi mühürledim başkasını bakamam
Tüm duygularıma gem vurdum gittiğin O gün
Hayata küstürdün sen beni gidişinle be adam