Yokluğun Şiiri - Seyrani Göl

Yokluğun içime bir sis gibi çöktü
Kuşların sesiyle avundum
Sabahın serinliğinde aradım seni
Adını taşıyan rüzgârda bulundum

Bir gölge gibi geçtin düşlerimden
Tutamadım, her seferinde uyandım
Sustum… çünkü sustukça sen
Biraz daha içimde kaldın

Geceleri saydım yıldız yıldız
Her biri bir hatırana tutundu
Karanlığa sordum seni usulca
Gözlerimden bir damla daha süzüldü

Ağladım, evet; gizlice, içime
Kimse görmesin diye tuttuğum sancıyla
Bir bakışın düşer gibi oldu yüreğime
Ve ben yine kayboldum aynı boşluğa

Sonsuz bir bekleyişin kenarına
Adını yazdım titreyen ellerimle
Her hece biraz daha kanattı
Yine de sevda döküldü dilimle

Bir isim gibi taşıdım seni
Sustuğum her şeye rağmen
Bir zaman, bir yerde, belki
Gözlerinle tamamlanırım yeniden

Ama şimdi…
Yarım bir cümle gibi duruyorum
Ne başım var, ne sonum
Sadece seni yaşıyorum,
Sana bile söyleyemeden…
S.GÖL