Yokluğumla Konuşuyorum Şiiri - Seyrani Göl

Konuşamıyorum, biliyorum.
Çünkü her kelime
biraz daha derinleştiriyor yarayı.
Anlatmaya çalıştıkça
daha çok eksiliyorum.

Susuyorum...
Ama bu sessizlik değil artık
bu, sesin kendinden vazgeçmesi.
Sanki içimde biri
“Artık gerek yok,” diyor.
Ve ben inanıyorum ona.

Kimse anlamadı ya
işte en çok bu koyuyor bana.
Geceler ne kadar uzun,
yastık kaç gözyaşı tutar
bilen var mı gerçekten?

Umut mu?
O da gitmeyi seçti.
Ben bekledim…
Kapıyı açık tuttum
ama gelen hep
soğuk oldu.

Kendime seslenmeyi bile bıraktım artık.
Çünkü içimde bile
bir yankı kalmadı.
Aynam bana yalan söylüyor
ve ben
doğruların peşini çoktan bıraktım.

Yavaş yavaş silindim.
Kimsenin sesi düşmedi ardımdan.
Ben de susmaya devam ettim.
Anlatmadan,
hatırlanmadan,
vedasız.

Şimdi sana bir tek şeyi bırakıyorum:
Beni yokluğumla anla.
Çünkü ben artık
var olmayı bırakalı
çok oldu.
S.GÖL