Yok Oluş Şiiri - Zülküf Özçepik

havada amansız ayrılığın
zemheri ayazı,
gözünden akan damlalardan
istanbul yansıyor.

biçare ve kederli
tren çığlıklarıyla
ayrılık tüm kederlerden
daha öte yakıyor.

yitiriyorum aklımı.
aklımda yalnızca
"Sen"li cümleler...
mırıldanıyorum sonra
sen arkanı dönerken,
giderken kendini de
götürseydin içimden;
diyorum,
yalnız, ben duyuyorum.

kervanın çölde unuttuğu
bir çocuk kadar
korkuyorum yokluğundan.
sen giderken içimde,
içimde ısırganlar büyüyor!

biliyorum sevdiğim
kapatıp giderken
sen kapıyı;
hiç kimseler duymadan
bir dünya
yerle bir olacak ardından.
ve ellerim kanayarak
diktiğim umutlarıma
bir el yalnızca
bir kibrit çakacak...

havada hazin ayrılığın
zemheri ayazı;
vurdukça rüzgar
kül olup bitiyorum.