Yok artık o martı Şiiri - Hasan Odabaşı

gözlerinden yüzüne yayılan gülüş
cennetime açılan sıratttan dar bir patika kaf artığı

adalı mağrur gökyüzü
taşralı deli dalgalı köpük köpüğe kara derili deniz
kasabalı gümüş kanatlı aksak bir garip martı...

bir ses çok uzaklardan
dudaklarından dudaklarıma dökülecek kadar yakın

aralasan dudaklarını
öpüş olacak sıcacık ağzından dökülecek kırıntılar

harf harf seviş hece hece sevinç...

avuç içi kadar şehir
koca çöl ortasında kayıp kasabalı martı

içinde amansız fırtınalardan koptun
ilmek ilmek içimde düğümlenen hiçliğime dolaşık...

yanmışlığım
bitip tükenmişliğim
yutkunurken sensizliğe susmuşluğum
renklerini yitirmiş gökyüzüm yitik o martı kayıp...

mavilerim çalınmış pusulasız ayağı kırık
kasabalı bir martı onunda yönü yok...

özlemi kaldır omuzlarımdan
sensizliğin boşluğundan sevdam gözü yaşlı bakar

kanatlarına abanmış kapkara gökyüzü
hasretle çırpınır nefes nefese kasabalı martı

gel dokun
parmak uçlarına sığınmış sıcakla buz kesmiş yüreğine

nefes almıyor uçmaya takati yok
çığlıkları kayalıklara asılı kalmış yok artık o martı...