Yitik Gölgeye Agıtlar Şiiri - İsa Karatepe

Zamanın çınlattığı bir çizginin
Ayrı yerlerinde kesişen umarsızlık
Eşkâli yok küfrün, kimliğini kim bilir
Dağılır eski bir keder gibi
Paslı mazgallardan hüznü
Avuç içi kadar tanıdık yolları bilendik
Tane tane dallarına konan, her bir saçının.

Ve sana bir kalp bıraktım…
Ruhunu eskittim bütün lügatlerden
Duvarlar ördüm sıvasında kör bir cümlenin
Damla damla dökülürken yüzünde
Bir aynanın tamahsızlık
Eski ağıtlar soluyan bu kent gibi taze…

Yüksek pencereli avlularda
Bir kir gibi akıyorken zaman
Solgun gazete küpüründen ağardı sesim
Suskular soluyan/gümüş tozlu ağaçların
Devir gibi kapanırken yorgun gözleri
Ezber bozan kuş sesleri koynunda
Bir tan bıraktım.…

Mavi göğün koca ağzında
Aşkımızla oyalanan zaman
Tebessüm tutan bulutlar gibi kırık.
Güneş ulanmış saçlarını, kirpiklerine ağıtan…
Kalbimin damıtılmış ezberi.

Sana sevda desem
Dilim yıllanır.