Yiten Bahar Şiiri - Yavuz Mehmet Ertürk

Ve esrar bozuldu,
Bütün usturlaplar yanlışı gösterdi
Gökyüzü sinsice duruldu…

Füzeler patladı hariminde İmâm-ı Azam’ın
Babil’e kaçıncı defa musibet yağdı!
Utandı yüzü barışın, selamın
Gözleri kör oldu insanlığın
Bakışları bulandı, Muhammed’in,
Hüseyin’in, Fatıma’nın
Ve Selman’ın

Namlular fışkırdı çölün toprağından, kumundan
Namlular, havadan, denizden ve Karun’dan
Demirden, kablodan, telsizden ve mahmuzdan

Ağladı Kasr’ın annesi
Suyunda gemiler yelken açacakken
Necef’in boynu büküldü
(Kendine ait) ağıtlar yakacakken

Haritada adı geçti Musul’un ve Nasıriye’nin
Canı yandı canlıların ve bütün cenazelerin

Zalimler bayram etti
Gongu çaldı para dolu yüreklerin, sıradan
Ve bir kez daha
Zalimi zalimle kovdu Yaradan!

Kızılcık şerbeti içildi,
Şerefine “düşen” şehirlerin.
Bütün renkler ağladı
Yalnız
Gözyaşları kurudu yeşilin

“Canlı” yayınladı
Ruhsuz televizyonlar, radyolar, savaşı
Bir patlamanın ardından bir kamera
Bir “görüntü” çığlık,
Ve son dakika

Her şey son dakika oldu, bitti,
Fırat’ın kalbi delindi
Buhara ağladı, Dicle “Ah” etti
Samerra yıkılmıştı, Bağdat haritadan silindi

“Berden selama! ”
Soğu ve barış ey ateş!
Sana ne oluyor ki,
Yakıyorsun çocuklarını, kadınlarını
Ve Nebilerin şerefli mezarlarını
***
Ölen “düşman” askerlerini binlerle
(İnsan mıydı onlar?)
Sivilleri yüzlerle
Kendilerini onlarla yazdılar
Bin istatistiki, bir trajediye saydılar
***
Ya gelincikleri
Boğaları, kelebekleri

Hurmaları, hurmaların dallarını
Çocukların masallarını,
Çölün kartallarını

Yüreğine kurşun sıkılan nehirleri
Her birinin tarihi insanlık kadar
Şehirleri,
Çeşmeleri, zemzemleri, sebilleri
Camileri ve kandilleri

Sokakları,
Misketleri ve çelik çomakları

Ve papatyaları, nergisleri, KARANFİLLERİ

Duman kaplı semaları
Dumanda boğulan bütün kuşları
Kim saydı, kim hesapladı? !

Giden geçmişi kim getirecek,
Ya yiten baharı,
Söyleyin kim diriltecek?

(16.05.2003, KONYA)