Seni sancılı bir azı dişi gibi
beynimin dibine çöreklenmiş köklerinle,
yüreğimin sızlamasına aldırmadan
söküp attım.
Yatmadım ebruli gülüşlü anıların altına.
Selam bile vermedim,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta