Yine gece Şiiri - Murat Ülkü

​Yine gece, bir sığınak değil, bir derin kuyu,
Herkesin gürültüsü kesildi, sesler artık suskun.
Ben bu dipsiz kuyuda, kendi kendime bir uyku,
Zamandan ve telaştan kopmuş, tek başına vurgun.
Her şeyden ve herkesten ırak bu duvarlar buzdan,
Bu yalnızlık benim mabedim, benim de sonsuzluğum.
​
​Melankoli, camlarda birikmiş soğuk buğu,
Eğilip kendimi dinlerim; derin bir sessizlikten.
İçimde bir enkaz var, bir de yıkılmaz bir kuğu,
Hüzün bir zehir, ama kökü derin bir gerçekten.
Yalnızlık acıtır, fakat sahtelikten uzak duruşuyla,
Kimsesizliğimden alırım, gizli, müthiş bir dengeyi.
​
​Hayallerim kimsesizdir, evet, bir yetim gibi ümitvar,
Tutunacak dal aramazlar, göklerde asılı kalırlar.
Çünkü bilirim; en büyük düşleri sadece kalpte var,
Onları kimseye anlatmamak, kendi sırrım olurlar.
Gecenin bu dilsizliği, onlara kanat geren sahnedir,
Uçuşları dramatik, sessiz ve parlak bir yıldızın izi.
​
​Dinginlik bir zırhtır şimdi, kalbimde taşınan sır,
Kendi sesimle dolan bu saatler, bir arınma töreni.
Ne dünden pişmanlık, ne yarından bir acele var,
Sadece ruhumun en yalın hali, kendi yörüngesi.
Yine gece, ve tüm duygular şimdi birleşti tam ortada,
Kendimle baş başayım; güçlü, hüzünlü ve ebedi bir sükûnetle.
​
​Ve şimdi, şafağın ilk soluk ışığına meydan okuyarak,
Bu sessizliğin son anında, her şeyi kabullenirim.
Ne bir eksik, ne bir fazla; sadece kendime odaklanarak,
Kimsesiz hayallerimle, karanlıkta yükselirim.
Gündüzün maskesi takılmadan önceki bu son nefestir,
Çünkü bu gece benimle, ben de bu geceyle bir bütünüm, ebedi bir sessizliğimdir.